کاروانی از شعر:
رشته صياد
بسیار دست و پا مزن ای دل به زلف یار
تسلیم شو ،که رشته ی صیاد محکم است
لسانی شیرازی
دانه و دام
دانه از خال سیه داری و دام از سر زلف
وای بر حال من و مرغ دل غافل من
فرصت شيرازي
خاك شو...
از بهاران کی شود سر سبز سنگ
خاک شو تا گل برویی ، رنگ رنگ
سالها بودی تو سنگ دلخــــــــراش
آزمون را یک زمانی خار بــــاش
مولانا
بر خود مي گري
دیده آ ،بر دیگران نوحه گری
یک دمی بنشین و بر خود می گری
زابر گریان شاخ سبز و تر شود
زانکه شمع از گریه روشن تر شود
هر کجا نوحه کنند آنجا نشین
زانکه تو اولیتری اندر حنـــــــین
مولانا
كارگه صنع
همه اجزاء جهان جاذب و مجذوب هم اند
راستی کارگه صنع تمـــــــــاشا دارد
صغير اصفهاني
گيسو
به گیسویت که از سویت به دیگر سو نتابم رخ
گرَم صد بار چون گیسو به گرد سر بگردانی
قاآني
بگذاري و بگذري
یکی کرد در خاک گنجی نهان
بدو گفت: کار آگهی کای فلان
به صد سعی اش ازخاک کردند دور
تو بازش به خاک اندر آری به زور
اگر هوشمنـــــــــــدی و دانشوری
نباید که بگذاری و بگـــــــــــذری
جهان بهر ما گر چه آراستند
ز ما و تو چیز دگر خواستنــــــــد
بسمل شيرازي
خود ستايي
گفتمش خاک راه توست کمال
گفت: بگذار خود ستایی را
كمال خجندي
وقت مغتنم شمار
هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار
کس را وقوف نیست که انجام کار چیست
حافظ
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند