غزلي زيبا از ابوالقاسم حالت:
به حريم قرب خـــــــدا كسي، ز ره ريا ننهـــــــاده پا
نرسي به قرب خدا اگـــــر، نشود دلت بري از ريا
تو كه مستي از می خودسري،تو كه گشته اي ز خدا بري
ز چه نام قرب خدا بري ، تو كجا و قرب خدا كجــــا
پی ِ مال و مكنت و سيم و زر ، مكن از طريق خطا گذر
مفكن به غير خــــــــدا نظر ، كه نيفتي از نظر خـــــدا
تو نمك چشيده آن شهــ ـي، ز قبول و ردّ وی آ گهــي
چه بد اختري كه رضا دهي، به هر آنچه او ندهد رضا
به تو آنچه گفته مجو ،مجو،ز چرا و چون سخني مگـــو
همه نيكويي چو رسد از او ،دگر از تو چون و چرا ،چرا
ز گنه رسيده دو صد تعب، به دلت ز تاب و تنت ز تب
مدد از طبيب خـــــرد طلب،كه دهد مريض ترا شفـــا
ز چه دل شكسته شدي بسي،كه شكسته عهد ترا كسي
چه غم از جدايي هر خسي،چو تو از خدا نشوي جدا
نزني به شهد صفــــــــــــا لبي، نرسي به لذّت ياربي
مدد ار طلب نكني شبي ، ز رخ نياز ولب دعا
******
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند