عمر از نگاه شاعران
شاعران درباره عمر و غنيمت شمردن حاصل اوقات سخن
سرايي فراواني كرده و اين حقيقت را به انسان يادآوري
مي كنند كه :
عمر چون برفست و آفتاب تموز
اندكي مانده و خواجه غرّه هنوز
در تمامي سخنان خود ،آدمي را به دم غنيمت شمردن ،واينك
ه عمر آدمي را نمي شود با چيزي معاوضه كرد
آنچه ندارد عوض اي هوشيار
عمر غزيز است غنيمت شمر
و همچنين تشبيهات فراواني در اين زمينه بكار برده اند تا
انسان را به حقيقت آن رهنمون سازند مانند اينكه: عمر مانند
شمشير برنده است ‹ و اعتجل والوقت سيف ٌ قاطع ٌ › كه از
تعبيرا ديرين صوفيان ماست همچنانكه شمشير صفت برندگي
دارد هر كسي تسليم وقت شود مي تواند از از لطف وقت
برخوردار شود و گرنه حسرت و زيان نصيب او خواهد شد
مكن عمر ضايع به افسوس و حيف
كه فرصت عزيز است و والوقت سيف
سعدي
مولانا اين چنين آدمي را به وقت توجه مي دهد
هست هشيار ز ياد ما مضي
ماضي و مستقبلت پرده خدا
آتش اندر زن به هر دو تا به كي
پر گره باشي از اين دو همچو ني
همچنين تعبير ابن الوقت بودن صوفيان ‹ صوفي ابن الوقت
باشد اي پسر › دقيقاً به اين معني است كه صوفي فرصت را از
دست نمي دهد و آنچه فريضه و واجب است در حال انجام
مي دهد و فرصت را به بطالت نمي گذراند.
اسباب عشرت راست شد،آنچه دلم مي خواست شد
الوقت سيف قاطع، لا تفتكر في ما مضي
شاعران با عنايت به اين موضوع چنين سروده هايي در
اشعارشان يافت مي شود.
عمر رفت و سفر عشق به پايان نرسيد
گريه آغاز ز ناكامي انجام كنيم
حزين لاهيجي
عمري چنين شريف و هوايي چنين لطيف
بيدار شو نه وقت شكر خواب غفلت است
بابا فغاني
گوهر عمر بدين خيرگي از دست مده
آخر اين عمر گرانمايه بهايي دارد
پروين
عمر بگذشت به بيحاصلي و بو الهوسي
اي پسر جام مي ام ده كه به پيري برسي
حافظ
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند