غزلي از فخرالدين عراقي :
ساز طرب عشق که داند که چه ساز است؟
کز زخمه‌ی آن نه فلک اندر تک و تاز است
آورد به یک زخمه، جهان را همه، در رقص
خود جان و جهان نغمه‌ی آن پرده نواز است
عالم چو صدایی است ازین پرده، که داند
کین راه چه پرده است و درین پرده چه راز است؟
رازی است درین پرده، گر آن را بشناسی
دانی که حقیقت ز چه در بند مجاز است؟
معلوم کنی کز چه سبب خاطر محمود
پیوسته پریشان سر زلف ایاز است؟
محتاج نیاز دل عشاق چر ا شد
حسن رخ خوبان، که همه مایه‌ی ناز است؟
عشق است که هر دم به دگر رنگ بر آید
ناز است بجایی و به یک جای نیاز است
در صورت عاشق چو در آید همه سوز است
در کسوت معشوق چو آید همه ساز است
زان شعله که از روی بتان حسن بر افروخت
قسم دل عشاق همه سوز و گداز است
راهی است ره عشق، به غایت خوش و نزدیک
هر ره که جز این است همه دور و دراز است
مستی، که خراب ره عشق است، درین ره
خواب خوش مستی ا ش همه عین نماز است
در صومعه چون راه ندادند مر ا دوش
رفتم به در میکده، دیدم که فراز است
از میکده آواز بر آمد که: عراقی
در باز تو خود را، که در میکده باز است
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند