شعر و عرفان

زبان بی زبانی

غزلی از خواجوی کرمانی:

ز تو با تو راز گویم ، به زبان بی زبانی

به تو از تو راه جویم ، به نشان بی نشانی

چه شَوی ز دیده پنهان ؟ که چو روز می نماید

رخ همچو آفتابت ، ز   نقاب   آسمانی

تو چه معنی لطیفی ، که مجرد از دلیلی

تو چه آیت شریفی ، که منزه از بیانی

ز تو دیده چون بدوزم ؟ که تویی چراغ دیده

ز تو کی کناره گیرم ؟ که تو در میان جانی

به جنایتم چه بینی ، به عنایتم نظر کن

که نگه کنند شاهان ، سوی بندگان جانی

دل دردمند خواجه ، به خدنگ غمزه خستن

نه طریق دوستان است ، نه شرط مهربانی

    از : خواجوی کرمانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: