کفر در اصطلاح عرفا
کفر بر سه نوع است. لغوی،باطل و حقیقی
کفر لغوی: پوشیدن چیزی است به چیز دیگر .از این جهت دهقان را کافر
می گویند چون گندم و جو و مانند اینها را در زیر زمین پنهان می سازد.
کفر باطل: برای خود وجودی قائل شدن است،که در این صورت به فنا
فی الله نمی توان رسید.
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
کفر حقیقی: که از ایمان زاییده می شود و آن اقرار بر وحدانیت مطلق
حق تعالی است.
در اصطلاح صوفیه کفر ،پوشیدن کثرت است در وحدت ،یعنی کثرت در
ذات حق محو کردن و بجز خدا چیزی ندیدن.
ابوسعید ابوالخیر از این جهت گفت: « هر که بیند حُسن او اندر زمان کافر شود»
چرا کافر شود زیرا که « و یبقی وج ربک ذوالجلال والاکرام » همگی او چنان به خود
کشد که در ساعت به سجود شود. تمهیدات عین القضاه
در شرح گلشن راز لاهیجی هم آمده است که کفر حقیقی یعنی غیر از وجود
واحد حقیقی وجود دیگری نشناسد.
مولانا:
مسلمانان مسلمانان ،نگه دارید دین خود
که شمس الدین تبریزی مسلمان بود ،کافر شد
شیخ بهایی نیز در یکی از غزلیاتش به این مساله اشاره دارد
از حرم گذشتم من ،راه مسجدم منم
کافر ره عشقم ، من کجا مسلمانی
***
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند