فروغی بسطامی
جستیم راه میکده و خانقاه را
لیکن به سوی دوست نجستیم راه را
تا کی کشیم خرقهٔ تزویر را به دوش
نتوان کشیدن این همه بار گناه را
***
صائب
هست امید زیستن از بام چرخ افتاده را
وای بر آن کس کز اوج اعتبار افتاده است
***
صائب
هست امید زیستن از بام چرخ افتاده را
وای بر آن کس کز اوج اعتبار افتاده است
***
شیخ بهایی
ای عقل خجل ز جهل و نادانی ما
درهم شده خلقی، ز پریشانی ما
بت در بغل و به سجده پیشانی ما
کافر زده خنده بر مسلمانی ما
***
فتحعلی شاه قاجار
دل به چه اميد تو، زنده توان داشتن؟
هجر تو و وصل تو هر دو بلا در بلا
***
پرتو بیضایی
بر مشام خلق گل شو در گلستان جهان
ورنداني گشت گل، باري مشو خار كسي
***
سعدی
چشم برهم نزنم گر تو به تيرم بزني
ليك ترسم كه بدوزد نظر از روي توام
***
مولانا
گاه از غم او دست ز جان مي‌شوئي
گه قصه‌ي آه، به درد دل مي‌گوئي
سرگشته چرا گرد جهان مي‌پوئي
کو از تو برون نيست کرا مي‌جويي
***
شهریار
بياد چشم تو انسم بود با لاله ي وحشي
غزال من! مرا سرگشته ي كوه و كمر كردي
***
حافظ
دين و دل بردند و قصد جان كنند
الغياث از جور خوبان الغياث
***
تاريخ : شنبه 20 اسفند 1390 | 1:45 | نویسنده : خداداد |
غزلی از مولانا
هم نظری هم خبری هم قمران را قمری
هم شکر اندر شکر اندر شکر اندر شکری
هم سوی دولت درجی هم غم ما را فرجی
هم قدحی هم فرحی هم شب ما را سحری
هم گل سرخ و سمنی در دل گل طعنه زنی
سوی فلک حمله کنی زهره و مه را ببری
چند فلک گشت قمر تا به خودش راه دهی
چند گدازید شکر تا تو بدو درنگری
چند جنون کرد خرد در هوس سلسله ای
چند صفت گشت دلم تا تو بر او برگذری
آن قدح شاده بده دم مده و باده بده
هین که خروس سحری مانده شد از ناله گری
گر به خرابات بتان هر طرفی لاله رخی است
لاله رخا تو ز یکی لاله ستان دگری
هم تو جنون را مددی هم تو جمال خردی
تیر بلا از تو رسد هم تو بلا را سپری
چونک صلاح دل و دین مجلس دل را شد امین
مادر دولت بکند دختر جان را پدری
هم شکر اندر شکر اندر شکر اندر شکری
هم سوی دولت درجی هم غم ما را فرجی
هم قدحی هم فرحی هم شب ما را سحری
هم گل سرخ و سمنی در دل گل طعنه زنی
سوی فلک حمله کنی زهره و مه را ببری
چند فلک گشت قمر تا به خودش راه دهی
چند گدازید شکر تا تو بدو درنگری
چند جنون کرد خرد در هوس سلسله ای
چند صفت گشت دلم تا تو بر او برگذری
آن قدح شاده بده دم مده و باده بده
هین که خروس سحری مانده شد از ناله گری
گر به خرابات بتان هر طرفی لاله رخی است
لاله رخا تو ز یکی لاله ستان دگری
هم تو جنون را مددی هم تو جمال خردی
تیر بلا از تو رسد هم تو بلا را سپری
چونک صلاح دل و دین مجلس دل را شد امین
مادر دولت بکند دختر جان را پدری
تاريخ : شنبه 20 اسفند 1390 | 1:44 | نویسنده : خداداد |
زگیتی دو چیز است جاوید و بس
دگر هــر چه باشد نماند به کـس
سخن گفــتن نغز و کــردار نـیک
نگردد کهـن تا جهان است ریک
بــدین سان بــود گـردش روزگار
خنک مرد با شرم و پــرهیزگار
بی آزاری و سودمــــــندی گزین
که این است فرهنگ آیین و دین
تاريخ : دو شنبه 8 اسفند 1390 | 22:39 | نویسنده : خداداد |
حكيمى گفته است : اگر جوياى عزتى ، آن را در اطاعت بجوى ! و اگر بى نيازى خواهى ، از قناعت بخواه !..آن كه خداى را اطاعت كند، پيروزيش افزون شود و آن كه قناعت پيشه كند، فقر از او دور گردد.
تاريخ : دو شنبه 8 اسفند 1390 | 22:37 | نویسنده : خداداد |
بیتی زیبا از صائب:
اگر کوه گناه ما به محشر سایه اندازد
نبیند هیچ مجرم روی خورشید قیامت را
***
از مثنوی مولانا:
مرغ بر بالا پران و سایه اش
می دود بر خاک پرّان مرغ وش
ابلهی صیاد آن سایه شود
می دود چندانکه بی مایه شود
بی خبر کان عکس آن مرغ هواست
بی خبر که عکس آن سایه کجاست
تیر اندازد به سوی سایه او
ترکشش خالی شود از جستجو
ترکش عمرش تهی شد عمر رفت
از دویدن در شکار سایه تفت
***
مهر و محبت باید دو طرفه باشد.
غم ان کسی خوردن آیین بوَد که او بر غمت نیز غمگین بوَد
اسدی طوسی
چه خوش بی مهربونی هر دو سر بی
که یک سر مهربونی درد سر بی
اگر مجنون دل شوریده ای داشت
دل لیلی از او شوریده تر بی
با با طاهر
خیام:
آنانکه محیط فضل و اداب شدند
در جمع کمال شمع اصحاب شدند
ره زین شب تاریک نبردند برون
گفتند فسانه ای و در خواب شدند
***
بی قراری دل را « قسمی افشاری» اینگونه بیان می کند.
نه به خانه دل قرار و نه به کوی یار گیرد
چه کنم مگر بمیرم که دلم قرار گیرد
***
یک رباعی از فواد کرمانی
ما تجربه کردیم که دنیای دنی هرگز ندهد کام به مسکین و غنی
کان خواجه بمرده با دو صد عدل قماش همسایه بمانده از بی کفنی
***
تاريخ : دو شنبه 8 اسفند 1390 | 22:36 | نویسنده : خداداد |
غزلی از عرفی شیرازی
ماییم و شب تار و غم یار و دگر هیچ
صبر کم و بی تابی بسیار و دگر هیچ
ماییم و لبا لب شدن از یار و دگر هیچ
منصور و اناالحق زدن از دار و دگر هیچ
گر راه به مرهمکده عشق بیابی
الماس بنه بر دل افکار و دگر هیچ
بر لوح مزارم بنویسید پس از مرگ
کای وای زمحرومی دیدار و دگر هیچ
در حشر چو پرسند که سرمایه چه داری
گویم که غم یار و غم یار و دگر هیچ
از کعبه گر این بار برونم بگذارند
ناقوس به دست آرم و زنّار ودگر هیچ
عرفی به غلط شهر ه شهرست ببینید
صد گل زده بر گوشه دستار ودگر هیچ
تاريخ : چهار شنبه 19 بهمن 1390 | 16:29 | نویسنده : خداداد |
چوپان پارسايى را گفتند: گرگ ها در ميان گوسفندان تو اند
و آسيب نمى رسانند.. از كى گرگها با گوسفندان آشتى كرده اند؟
گفت : از آنگاه كه چوپان با خداى خويش آشتى كرده است.
تاريخ : چهار شنبه 19 بهمن 1390 | 16:28 | نویسنده : خداداد |
بیتی زیبا از مولانا
بنمودمی نشانی ز جمال او ولیکن
دو جهان به هم بر آید ،سر شور و شر ندارم
***
حکایت شب هجران قابل بیان نیست
حکایت شب هجران نه آن حکایت حالی است
که شمه ایی ز بیانش به صد رساله برآید
حافظ
ظهیر فاریابی گمان ثبات و بقا از جهان ندارد
گیتی که اولش عدم و آخرش فناست
در حق وی گمان ثبات و بقا خطاست
***
علمی قلندر هندی:
من مست و بد حال این چنین یارب که خواهد گفتنم
گر پاکدامانی بدین ، آلوده دامان بگذرد
***
شاهی سبزواری
طریق عشق به ناموس میرود شاهی
پیاله ای دو سه دیگر که عاقل است هنوز
***
از مثنوی مولانا:
من غلام آنکه نفروشد وجود جز بدان سلطان با افضال و جود
چون بگرید آسمان گریان شود چون بنالد چرخ یارب خوان شود
من غلام آن مس همت پرست کو به غیر کیمیا نارد شکست
دست اشکسته بر آور در دعا سوی اشکسته پرد فضل خدا
گر رهایی بایدت زین چاه تنگ ای برادر رو بر آذر بی درنگ
***
حافظ پی بردن به گوهر را بدون عنایت و حواله الهی میسر نمی داند.
به سعی خود نتوان برد پی به گوهر مقصود
خیال باشد کاین کار بی حواله بر آید
***
مرد آن زمان شوی...
طفلی هنوز و بسته گهواره فنا
مرد آن زمان شوی که شوی از همه جدا
***
حافظ
گر نثار قدم یار گرامی نکنم
گوهر جان به چه کار دگرم می آید
***
شفایی اصفهانی در هر حالی توکل بر خداوند را فرض می داند.
زان در توفیق نگشایند بر رویت که تو
از همه کاری چو در مانی توکل می کنی
***
تاريخ : چهار شنبه 19 بهمن 1390 | 16:26 | نویسنده : خداداد |
حجاج روزى به گردش بيرون رفت
و چون از تفريح فراغت يافت . يارانش را باز گرداند
و تنها ماند در گذر،
به پيرى از قبيله (بنى عجل ) برخورد
و او را پرسيد: اى پير! از كجايى ؟ گفت : ازين روستا.
پرسيد: كار گزاران ده ، چگونه اند؟
گفت : بدترين كارگزاران ، كه به مردم ستم مى كنند
و اموال آنان را بر خويش حلال مى شمارند.
پرسيد: راى تو در باره حجاج چيست ؟ گفت : كسى
زشت تر و بدتر از او بر عراق
فرمان نرانده است . كه خداوند روى او و اميرش را
سياه گرداناد! حجاج پرسيد: مى دانى كه من كيستم ؟
گفت : نه گفت : من حجاجم .
پير گفت : و تو مى دانى كه من كيستم ؟ گفت نه .
گفت : من ديوانه قبيله (بنى عجل )م كه در هر روز،
دوبار به سرسام دچار مى آيم .
حجاج خنديد و او را صله داد
تاريخ : سه شنبه 4 بهمن 1390 | 21:24 | نویسنده : خداداد |
غزلی از شیخ بهایی
ساقیا بده جامی ، زان شراب روحانی
تا دمی بیاسایم زین حجاب جسمانی
بهر امتحان ای دوست ، گر طلب کنی جان را
آنچنان برافشانم ، کز طلب خجل مانی
بی وفا نگار من ، می کند به کار من
خنده های زیر لب ، عشوه های پنهانی
ما ز دوست غیر از دوست ، مقصدی نمی خواهیم
حور و جنّت ای زاهد ، بر تو باد ارزانی
رسم و عادت رندیست ، از رسوم بگذشتن
آستین این ژنده ، می کند گریبانی
زاهدی به میخانه ، سرخ روز می دیدم
گفتمش : مبارک باد بر تو این مسلمانی
زلف و کاکل او را چون به یاد می آرم
می نهم پریشانی بر سر پریشانی
خانه دل ما را از کرم ، عمارت کن
پیش از آن که این خانه رو نهد به ویرانی
ما سیه گلیمان را جز بلا نمی شاید
بر دل بهائی نه هر بلا که بتوانی
شیخ بهایی
تاريخ : یک شنبه 2 بهمن 1390 | 18:19 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند